10 rzeczy, w których Sienkiewicz ssie, czyli frajerzy wśród blogerów

Spójrzmy prawdzie w oczy, jestem małym blogerem. Firmy nie walą drzwiami i oknami z propozycjami współpracy, nie dostaję zaproszeń na imprezy, darmowe książki nie wypadają ze skrzynki. Nie zarobiłam na blogu ani złotówki.

Tylko czy powinnam?

źródło

Disclaimer: to nie jest krytyka blogów lifestyle ani szafiarskich, ani innych osób, dla których blog jest źródłem dochodu. To tylko moje luźne przemyślenia oparte na szeregu notek, krążących ostatnio po książkowej blogosferze ( m.in. Tramwaj nr 4 , Dzień później , Gosiarella , Stulecie Literatury ten artykuł z Wyborczej )

Mam wrażenie, że wszyscy jak blogosfera długa i szeroka, złapaliśmy się na Jedynie Słuszną Koncepcję Bloga. Blog powinien być profesjonalny, opiniotwórczy i zarabiać na siebie. Bloger zaś, pełen opinii i wygłaszający je z dużą pewnością siebie. Tak były prowadzone blogi lifestyle, które jako pierwsze zyskały popularność, więc tak powinno być. Jeśli tego nie osiągniesz, albo nie do tego dążysz- jesteś frajerem, bo tylko frajer nie korzysta z gotowego pomysłu na sukces.

Ale ja się nie czuję frajerką. Ani trochę. Mimo że mam bloga na blogspocie, nie własnej domenie, bez szablonu na zamówienie i porządnych narzędzi analitycznych (co podobno jest równoznaczne z brzydkim szablonem, złą obsługą i w ogóle strasznymi rzeczami). Po prostu lubię blogować. Pisać o książkach, które przeczytałam, nawet jeśli to strasznie niszowe pozycje. Komentować wpisy u innych. Notować kolejne pozycje do przeczytania. Poznawać nowe blogi. Nie jestem doskonałym blogerem, nadal się uczę i sprawia mi to niesamowitą frajdę.

I uwielbiam każdego z Was, moi nieśmiali czytelnicy (Google codziennie troskliwie mi donosi, że jesteście, nawet jeśli się nie odzywacie). Uważam, że blogosfera książkowa jest jedną z najfajniejszych i najsympatyczniejszych grup w Sieci. Ale to nie jest miejsce dla osób, które chcą zrobić karierę i zarabiać na blogu.

Kiedy inni blogerzy zachwycają się nowymi gadżetami, my prowadzimy poważne dyskusje "papier czy czytnik". źródło

Na blogu książkowym ciężko napisać wpis: "10 rzeczy, które musisz zrobić przed obiadem" "5 błędów, które popełniasz myjąc zęby", a takie łatwo się czyta. Są w sam raz do kawy pitej w przerwie między zajęciami albo w pracy. Recenzja czy wpis o książkach wymaga nieco więcej czasu i uwagi, jest powód, dla którego rzadko który blog książkowy publikuje notki codziennie. Tu już kwadrans na kawę nie wystarczy by przeczytać i przemyśleć, a potem podzielić się opinią z kolegami. Nawet listy najlepszych lektur na jesień są zazwyczaj długie i wyczerpujące.
Ale to też ogranicza ilość czytelników, bo nie da się czytać mimochodem, trzeba się zaangażować, czasami nawet posiadać jakąś wiedzę (niby podstawy w stylu kto napisał Trylogię Sienkiewicza, ale jednak). Nie wystarczy zrobić kilka zdjęć, podpisać co i gdzie zostało kupione by mieć gotowy wpis. To znaczy można po prostu wkleić opis z okładki i napisać dwa zdania, z których jedno to podziękowania dla wydawnictwa za egzemplarz, ale nie o takich blogach piszę.

A tak wygląda klasyczne stanowisko pracy blogera książkowego. źródło

Z ciekawości, zajrzałam na kilka książkowych blogów z krajów anglosaskich, uznając że tam blogi rozwijają się najprężniej (i w związku z tym na linii blogerzy-autorzy często iskrzy). Poza tym, że część z nich jest prowadzona przez kilka osób, co wpływa na częstotliwość notek, nie są aż tak różne od polskich. Nie ma fajerwerków graficznych (większość wygląda wręcz konserwatywnie), ani oryginalnych form promocji książki. Są recenzje, wywiady z autorami, konkursy w których można wygrać książki. W polskiej blogosferze nie widziałam tylko „cover reveal”, czyli odsłonięcia okładki na blogu, połączonego z rozmową z autorem. Może więc nie jesteśmy skostniali, a po prostu tak wygląda specyfika naszej niszy?

Może zatem powinniśmy grzecznie podziękować za dobre rady kolegów i koleżanek z innych kawałków blogosfery i iść dalej własną drogą :)? Oni gonią, my siedzimy w klubowych fotelach i mamy czas czytać.

Biegnijcie, dogonię Was jak tylko skończę rozdział. źródło