Bezy

Czyli lektury lekkie łatwe i przyjemne. Leciutki, słodziutkie i szybko znikające z pamięci. Ostatnio miałam przyjemność czytać dwie takie pozycje, obie polskich Autorek. Czy mi się podobało? No cóż, niekoniecznie….

Pierwsza była Poczekajka. Dotrwałam do końca tylko dzięki ZOO. Naprawdę. Główna bohaterka irytowała mnie straszliwie. Główny amant również, że o czarnym charakterze nie wspomnę. Tydzień po lekturze miałam trudności z przypomnieniem sobie imiona głównych bohaterów. No może poza kotem Kluską i psem Pandą. Sama historia była uroczo nieprawdopodobna, jak wzięta z brazylijskiej telenoweli. Być może dlatego nie mogłam nikogo polubić?

Za drugim razem sięgnęłam po Jestem Nudziarą. Widmo Joanny Chmielewskiej krąży nad tą książką. Sposób prowadzenia narracji, porównania, język. Autorka od siebie dorzuciła zdrobnienia, w związku z czym trzydziestoletnia bohaterka ma ciałko. Uh. Nie lubię nadużywania zdrobnień. Fabuła była lepsza niż w Poczekajce, bardziej przemyślana i wielowątkowa, zahaczała o poważne tematy.

Znacie jakieś dobre bezy? Bo nie wierzę, że skończyły się wraz z Chmielewską.